خيلي عالي . درود بر شما.خواب و بيداري و واقعيت هاي غير قابل انکار و فقر و...و يکي شدن با طبيعت و دوستي با همه ي دنيا و دوست داشتن طبيعت و همه ي موجودات.آخر داستان بسيار عالي تمام شد . يعني بسيار خوب آغاز شد.

فکر کنم همه ي مشکلمون اينه که يادمون رفته آدمي زاديم و زندگي انساني بينمون کم رنگ شده.
روانشناسا به اين حالت ميگن افسردگي و پوچي ولي من ميگم ما روح انسانيمونو پوچ کرديم. خاليش کرديم تا نفهميم داريم زندگي ميکنيم.
منم که اين حرفهارو ميزنم از همتون بيشتر اين مشکل رو دارم و راه درمانشو نميدونم.چيکار کنيم از اين حالت خلاص شيم؟؟؟؟؟

سلام هاجر خانم. عجب نوشته اي بود! يه داستان جذاب که آدم قشنگ تصورش ميکنه و احساس ميکنه خودش اونجاس.

سلام . سوژه پنجره خيلي جاي کار داره . شايد هم مارمولک و پنجره . خسته نباشيد .

"به اندازه ي داستانک ها".... درست؟

salam
سلام
خوبيد؟
پستتون عالي بود
ببين مارمولکمهست تو اون جا؟
واي خداي من

خيلي قشنگ بود. خيلي زياد. به اندازه ي داستانک هايي که قبلاها مي نوشتي. کيفور شدم!

سلام
چه پنجره رويايي هست اين پنجره اتاق شما
راستي اخرش نگفتي مارمولکه رو خوردي يا نه ، زبون بسته نزديک بود دق کنه
پيش ما بيا