از روبه رو که عکس بگیری، صورتم خیلی تپل مپل و گرد به نظر می­آید. سه رخ هم که نگو جانم، نگو، این لپ و گونه­هایم می­زند بیرون. حواست باشد، یک وقت دوربینه نگیرد، الان کله­ام یک کم بالاست، کله­ام که بالا باشد سوراخ دماغ­هایم معلوم می­شوند و دماغ خوکی می­شوم، تازه غبغبم وَر می­آید جلو، انگار شصتاد سالم است.
از نیم رخ که بگیری گودی پایین چشم­هایم عین سوراخ­های ماه معلوم می­شود. همچین زاویه­دار می­افتد که انگار از روز اول خلقت صورت سه گوشی بودم. از یک کم بالاتر که عکس بگیری، این جلوی موهایم هست که کم پشت شده، قشنگ به چشم می­آید. تازه صورتم تخت می­افتد انگار یکی محکم زده باشد توی صورتم. راستی لوسیون ضد ریزش موی خوب سراغ نداری؟
با این قیافه­ی بدعکسی که دارم می­دانی، روزی صدبار خدا را شکر می­کنم آدم معروفی نشدم که عکسم بیفتد پشت مجله­ها.
خب حالا من یک کم، فقط یک کم کله­ام را محض احتیاط می­دهم پایین که سوراخ دماغم به چشم نیاید، دستم را می­گذارم زیر چانه­ام که غبغبم نزند بیرون. قربان دستت، کلاه من را بده که خودت بهتر می­دانی... به خاطر موهایم... لبخند هم نمی­زنم که لپ­هایم ورقلنبیده به نظر نیایند و گونه­هام جلوی چشم­هایم را نگیرند. خب حالا یه چندتایی عکس بگیر ببینم، هرکدام را پسندیدم همان را چاپ کن. قربان دستت، عکس­ها را که بعدا روتوش هم می­کنی؟

نوشته شده در شنبه 90/2/10ساعت 1:18 صبح توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |