کمی دانه بپاش و برایم لب پنجره توی دَر یک شیشه به درد نخور، آب بریز. به برگ­های گلدانت آب اسپری کن و اجازه بده تا بوی تازگی برگ­ها و غنچه­های امروز، گل­های فردا؛ آپارتمان نقلی­ات را وردارد. لب پنجره بنشین و به آسمان خیره شو، می­آیم، بالاخره... اما اگر شک داری که دیگر پرنده­ی تو نیستم، تمام راه آمده را برمی­گردم.
پرندگی ام را باور نداری؟

نوشته شده در پنج شنبه 91/4/8ساعت 2:45 عصر توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |