:)) دقيقا! تازه بعضي از اين خانم‌هاي با شخصيت که از قضا دو تا بچه‌ هم دارند، توي همون تاکسي مذکور، مي خواهند به هر زور و ضربي که شده هر سه تاي‌شان فقط يک نفر حساب بشوند، بنابراين زحمت حمل يکي از بچه‌ها در طي مسير روي آدم بخت‌برگشته‌اي ست که کنار دست مادر باشخصيت نشسته و مدام هم مجبور است لبخند بزند که نه هيچ اشکالي ندارد، بچه‌ي شما انگاري که بچه‌ي خودم! واي چه نازنازي هم هست!!!!!!
هاجر جانم خيلي خوشحالم کردي که به وبم سر زدي، منتظر حضور قشنگ و نظرات خوبت هستم...