و فردا ديروز ديگريست و خيالي ديگر
من در خويش خويش اويم و هستي جاويدان
و او هست هستي جاويدان
هزاران سال است که از او دور بوده ام
و چه بي پايان است اين فاصله ي از خود تا خود
و چه شورانگيز است بوي خاک راه
و شبنم آن اقيانوس که بر گونه مي نشيند
و چه شورانگيز است موهبت زنده بودن و زندگي
و چه دل انگيز است نوري گشتن و تابيدن پيش پاي وجود

باي