از چهره ي طبيعت افسونکار / بر بسته ام دو چشم پر از غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم / اين جلوه هاي حسرت و ماتم را
پاييز ، اي مسافر خاک آلوده / در دامنت چه چيز نهان داري ؟
جز برگ هاي مرده و خشکيده / ديگر چه ثروتي به جهان داري ؟
جز غم چه مي دهد به دل شاعر / سنگين غروب تيره و خاموشت ؟
جز سردي و ملال چه مي بخشد / بر جان دردمند من آغوشت ؟
در دامن سکوت غم افزايت / اندوه خفته مي دهد آزارم
آن آرزوي گمشده مي رقصد / در پرده هاي مبهم پندارم
پاييز ، اي سرود خيال انگيز / پاييز ، اي ترانه محنت بار
پاييز ، اي تبسم افسرده / بر چهره طبيعت افسونکار