توي محله ما هم، يکي دوتا پيرمرد هستند که گاه گاهي روي چهارپايه کوچکشان جلوي درب خانه هايشان مي‌نشينند. وقتي از جلويشان رد ميشوم دلم مي‌خواهد بهشان لبخند بزنم، سلام بدهم...ولي..نميشود! چون ممکنه بقيه (بقيه آدمهاي بي‌حيال خودخواه) چپ چپ نگاهت کنند!! ولي من دلم مي‌خواهد برم پيش تمام پيرمردها و پيرزنهاي مهربون و تنهاي شهر بشينم و باهاشون ساعت‌ها حرف بزنم، قصه‌ هاشون را بشنوم..من دوسشون دارم...