آن گاه كه انسان به عشق راستين اجازه ي ظهور دهد , آن ساختارهاي نهادينه ي پيشين نابود مي شود و توازن هرچه درست و حقيقت مي پنداشتيم , بر هم مي خورد . جهان زماني حقيقي است كه انسان عشق را بشناسد ... پيش از آن زندگي مي كنيم , با اين خيال كه عشق را مي شناسيم , اما شهامتش را نداريم كه تا آن طور كه هست , با آن رو به رو شويم .

عشق نيرويي وحشي ست . اگر بكوشيم مهارش كنيم , نابودمان مي كند . اگر بخواهيم اسيرش كنيم , ما را به بردگي مي كشاند . اگر سعي كنيم آن را بفهميم , در سرگشتگي و حيراني بر جايمان مي گذارد .

اين نيرو در جهان است تا به ما شادي ببخشد . تا ما را به خدا و به هم نزديك تر كند , و اما باز , اين طور كه امروز عشق مي ورزيم , براي هر دقيقه آرامش , بايد يك ساعت اضطراب بكشيم .