و امروز آخرین رخت های دنیا کثیف شد...

لباس چرکها را به موزه سپردند تا آیندگان یادشان نرود که روزی و روزگاری، لباس چرکی هم وجود داشت. آخرین ماشین لباسشویی ساخته شده و آخرین پودر لباسشویی هم به موزه ی زمان سپری شد. در آخرین خشکشوئی تخته شد و مجسمه ی زنی هنگام لباس شستن ساخته شد تا مادرهای آینده به خود ببالند به خاطر این همه پیشرفت. مجسمه ی زنی که لباس ها را از ماشین لباسشویی خودکارش بیرون می کشید به عنوان نشانه، جلوی در ورودی قرار گرفت. آری! اینجا موزه ی رخت های چرک سمبولیک است.

امروز پسر کوچکی به عنوان نمونه لباسهای گلی اش را به موزه سپرد تا مایه ی عبرت آیندگان باشد و مردی ، دو دستی و با تقدیم احترام آخرین جورابهای کثیف و بدبویش را به موزه سپرد تا از آنها در کمال دقت نگه داری شود. « بوی پیراهن یوسف » به عنوان کلاسیک ترین داستان در این موزه قرار خواهد گرفت.

از فردا ، همه لباسهایی می پوشیم که هیچ گاه کثیف نمی شوند، لکه نمی گیرند و بدبو هم نمی شوند. از فردا هیچ کس با لباس اتو نکشیده و چرک به مدرسه یا محل کارش نخواهد رفت. از فردا لباس هیچ کس بوی تنش را نخواهد داد. آه که چه روز با شکوهی است فردا ! فقط بیچاره یعقوب ...

نوشته شده در جمعه 88/4/19ساعت 9:15 عصر توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |