در خودم فرو می­روم. نخ­های وابستگی را پاره می­کنم، دلبستگی­ها را فراموش می­کنم. در خودم تقسیم می­شوم، بارها و بارها. در نهایت یک سلولم که از دو سلول دیگر تشکیل شده است. یک سلول که دیگر نمی­خواهد به دنیا بیاید.
پ.ن: پر پروازی حتی اندازه پر "پشه ی سرکه" هم ندارم!

نوشته شده در دوشنبه 90/5/31ساعت 11:25 عصر توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |