وقتی فکرش را می­کنم، می­بینم می­باید کار ضمنی و موذیانه روی فرهنگ ما شده باشد تا ناکسانی توفیق یافته باشند به این صورت غم انگیز، مردم ما را از هم، از خود دور گردانند. می­باید حساب شده این کار شروع شده و ادامه یافته باشد تا اینکه جهت کینه­ی مردم را از دشمن به خود برگردانده باشد، کینه­ای مضحک و در عین حال فجی! تقویت بیگانگی مردم، نسبت به خود بی سببی نیست. این تفرقه خود اطمینان بخش ترین پایگاه بوده و هست برای بیگانگاه و مهاجمان. مردم را از یکدیگر بیزار کردن! چه سمی ثمربخش تر از این؟! منطقه به جای طبقه! تبار به جای تنخوار! ... نمی­دانم این تخمه­ی نادرست در کدام زمینه ی مساعد رشد یافته است؟ در ملوک الطوایفی آیا؟ شاید! با تقویت بیگانه آیا؟ حتما. دریغا، همچنان ادامه دارد! تا یگانگی مردم چند فرسنگ است؟ چند ده فرسنگ آیا؟

پ.ن: محمود دولت آبادی/ دیدار بلوچ، کارنامه سپنج، صفحه 700

 

نوشته شده در سه شنبه 91/5/3ساعت 7:0 عصر توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |