این خانم هایی که توی اتوبوس شرکت واحد بچه دو ساله شان را کنار دستشان روی صندلی می نشانند و خدا نکند یک خانم مسنی ازشان تقاضای نشستن روی صندلی بچه شان را بکند! می توانند در تمام طول مسیر می سخنرانی کنند که باید به بچه شخصیت داد و آدم حسابش کرد تا در بزرگ سالی عقده حقارت و هزار تا کوفت و زهرمار دیگر نگیرد، اکثرن همان هایی هستند که موقع نشستن توی تاکسی بچه شان را روی پایشان می کارند و می گویند من و بچه ام یک نفر هستیم! هرچه هم راننده تاکسی و بقیه مسافرها عز و جز کنند که خانم جای بقیه را تنگ کردی و جلوی دید راننده را گرفتی و... مرغشان یک پای ناقابل بیشتر ندارد! این پروسه تا ده دوازده سالگی بچه ی مذکور ادامه دارد.

 نتیجه ای که می گیریم: شخصیت بچه ها در اتوبوس شکل می گیرد، نه تاکسی!

نوشته شده در یکشنبه 92/2/1ساعت 1:15 صبح توسط هـاجـر زمـانـی نظرات ( ) | |