لــعل سـلـسـبیــل
برای من لااقل، چند سالیست اینرنت محل بیشتر تحقیق و جست و جوهایم است. کلمات و واژگان جدیدی که از جایی می شنوم یا میخوانم، اخبار و اطلاعات به روز دنیای فناوری تا اخبار کتاب و شرح حال نویسندههایی که دوستشان دارم و کلی چیزهای دیگر که من را به موتورهای جست و جو وصل میکنند. اما بعضی وقتها بعضی موضوعات هستند که هنوز به وب فارسی راه پیدا نکردهاند. مثل حالا که شوق نوشتن یک داستان دارد خفهام میکند و از طرفی دلم میخواهد داستانم مستند باشد و مبنای علمی داشته باشد و این حرفها، اما در اینترنت چیزی پیدا نمیکنم، چیز دندانگیری پیدا نمیکنم. از طرفی تنها کتابخانهای هم که عضوم کاملا هنری و فرهنگیست و کتابهای علمی ندارد... کتاب فروشیها هم که ... (من با کتاب فروشیهای شهرمان خیلی مشکل دارم!). الان خیلی ناراحتم که باید داستانم را 100 درصد تخیلی بنویسم و به نوعی سر بچه های معصوم مردم را گول بمالم! فکر میکنم بدترین احساس برای یک نویسنده وقتیست که بخواهد خوانندگانش را دور بزند! پ.ن: در طول یک سال گذشته، سومین حیوان خانگی به زندگیام وارد شده است. (یک بچه همستر) و خیلی خوشحالم که در سالگرد تولدم در کمال خودشیفتگی، این هدیه را به خودم دادم. اسم موجود قلنبهی طلاییام را «پفک» گذاشتم. از این اخلاقش هم خیلی خوشم میاید که هرچی و هرچقدر بهش میدهم، دستم را رد نمیکند! نمیدانم در این فصل توی باغچه چیزی عمل میآید یا نه، اما تلاشم را میکنم. میگویند تلاش همیشه خوب است. تمام خاک باغچه را بیل میزنم، زیر و رو میکنم. مچ دستم درد میگیرد، انگشتهایم تاول میزند. چند کیلو کود حیوانی را با خاک باغچه قاطی میکنم بلکه سبزیجاتم جان بگیرند و زودتر قد بکشند. تمام تنم بوی کود میگیرد. بوی کود تا ته حلقم میپیچد، به روی خودم نمیآورم. بذرها را میکارم. ریحان، ترب، تره، پیاز، شاهی، جعفری، فلفل. بذرها را دست و دلبازانه میپاشم، تنگ هم. تا وقتی بذرها دنیا آمدند، حس رقابتشان گل کند و بخواهند از هم جلو بزنند. یا نه، وقتی حس دزدی مورچهها بالا گرفت، حداقل نصف بذرها توی خاک بمانند. با شیلنگ باغچه را آب میدهم. عطر طویله تمام حیاط را برمیدارد، من حس کاشتن گرفتهام، شاعرانهترین صبح پاییزیام را داشتم. « بنگ! تاریخ انسان به طور خلاصه»* *کافکا در ساحل/ ص200/ هاروکی موراکامی جادههای نودلی شکل شبهای پاپریکا* *پاپریکا: فلفل قرمز نام تو، اسم اعظم است. اگر به زبان بیاورم، ناگهان روی سرزمین قلب من ظهور میکنی. آنگاه خون در رگهام میرمد، میتوفد، میدود، زیر گونههایم جمع میشود. پلکهام سنگین میشوند و نگاهم را به پایین سُر میدهند. نمی دانم جمع آوری کلکسیون با کدام تمایل انسانی جور در میاید. اصلا خوب است یا بد؟ اما تمایل به جمع آوری و درست کردن یک مجموعه از هرچیزی، از بچگی با من است. اولین بار یادم است چوب کبریت جمع میکردم (شاید حتی مدرسه هم نمیرفتم) چوب کبریتهایی که سرشان رنگهای جور واجور داشت. اولین کلکسیونم توی یک قوطی کبریت جا میشد! اگر پسر بودم، موهایم را بلند می کردم. دم اسبی می بستم یا اینکه می ریختم دورم. چند دقیقه یکبار به هوای مرتب کردن ، دست لای موهایم می کردم و با زبان بی زبانی به همه می گفتم موهای قشنگم را ببینید! اگر پسر بودم دکمه آخری پیراهنم را نمی بستم، موهای فرفری آنجا و گردنبند استیل لاو ام (love) را می کردم توی چشم دخترها. یا نه، یک تی شرت بدن نما می پوشیدم با یک رنگ تند، مثلا نارنجی یا سبز فسفری.( البته نه طوری که با رفتگر محل اشتباهم بگیرند!) با یک شلوار جین رنگ روشن یا تنگ، چند جای شلوار را هم سوراخ می کردم و تیغ می زدم تا نشان بدهم که چقدر به روزم. یکی دوتا رفیق هم مثل خودم گیر می آوردم و با هم می رفتیم خیابان گردی و چشم چرانی. دخترها را دید می زدیم و نظرمان را بلند بلند راجع دخترها می گفتیم طوری که آن دختر هم بشنود، سرخ و سفید شود یا اینکه قند توی دلش آب شود. اگر پسر بودم حتما می رفتم سراغ یک شغل دخترکش. بوتیکی چیزی، بدلیجات و عطر و ادکلن هم بد نیست. صبح به صبح ریش هایم را می زدم و زیر ابروهایم را تمیز می کردم، یک شیشه ادکلن روی خودم خالی می کردم و یک تیپ جدید. یک پسر چی توی این دنیا میخواهد بیشتر از این؟ کلی دختر خوشگل مشگل که از هر ده تایشان می شود مخ یکیشان را زد، کلی رفیق توپ و برو بیا. اگر پسر بودم به این آسانی ها هوای ازدواج نمی زد به سرم. مگر خل بودم؟ تازه مگر بین این همه دختر می شود یکی را انتخاب کرد آن هم برای بقیه عمر؟! هر روز آویزان یک کدامشان، هر روز کلی کادوهای رمانتیک و کلی قلب و بوسه توی صفحه های چت، اگر پسر بودم کلی ترفند داشتم برای دک کردن دخترهایی که ازشان خسته می شدم. دک کردن دخترها کلی مکافات دارد ولی چاره چیست؟ یک جوری باید تحمل کرد دیگر! بعد چندسال هم یک دختر پولدار پیدا می کردم و کلی برایش ادای عاشق های ننه مرده را در می آوردم، که باورش بشود عاشقش هستم و بعدش هم وای! حلقه و این حرف ها. ولی خوب نمی شود که تا آخر عمر نان تیپ و قیافه را خورد. بالاخره اگر من هم پسر بودم باید یک سرو سامانی به خودم می دادم! ولی خودمانیم، حتما خدا یک چیزی می دانسته که من را پسر نیافریده؟! این روزها بازار فیلم های مناسبتی داغ است. یکی از فیلم های بحث برانگیز، «در مسیر زاینده رود» است که بدجور صدای بعضی اصفهانیها را در آورده است. این فیلم و حواشی اش من را می برد به دوران مدرسه. دورادور می شنیدم که یکی از دخترهای مدرسه لهجه اصفهانی غلیظی دارد. سال سوم راهنمایی باهاش هم کلاس شدم. بعد فهمیدم این دختر اصفهانی همان دختری ست که من همیشه خیال می کردم یزدی است و لهجه یزدی دارد. دلیلش هم پیش خودم روشن بود، غلظت لهجه، نوع تلفظ ها و کششی که در بیانش وجود داشت با یک اصفهانی واقعی هم خوانی نداشت. یک بار بحثی شد بین همکلاسی ها در مورد لهجه این دختر خانم و من نظرم را گفتم. دلیلم هم واضح بود، خودم اصفهانی بودم و این لهجه را خوب می شناختم. اما کسی از همکلاسی ها حرفم را باور نمی کرد. دلیلشان هم این بود که چرا اصلا خود من لهجه اصفهانی ندارم؟ خب من لهجه ام را گذاشته بودم توی خانه و آمده بودم مدرسه. توی خانه به لهجه خودمان در مدرسه هم به زبان آنها. حالا از من اصرار و از آنها انکار. جالب اینجاست که آن دختر خانم خیلی هم بین بچه ها محبوب بود و یکی از دلایلش هم همین لهجه غلیظ الکی بود. بعدها وقتی با آن دختر دوست شدم فهمیدم که به خاطر شغل پدرش چند سالی در اصفهان زندگی کرده اند و این ماجرای لهجه هم از آن جا آب می خورد. اما این ماجرای لهجه توی مدرسه به این آسانی تمام نشد. چند وقت یکبار یکی از بچه ها که چند روز رفته بود اصفهان لهجه می گرفت، یا یکی می رفت ته و توی فامیلش را در می آورد و یک شبه اصفهانی می شد یا یک اصفهانی می چسباند ته فامیلش. هیچ وقت نفهمیدم چرا بچه ها اصرار به اصفهانی شدن دارند؟ چرا کسی مثلا نمی آمد و لهجه ترکی اش را رو کند یا یک شهر دیگر، چون به نظرم همه ی لهجه ها دوست داشتنی و قابل احترامند. البته من هم شده بودم مضحکه دستشان، که اگر اصفهانی هستی رو کن و با لهجه صحبت کن! یا می آمدند و سوال می کردند که فلان جمله به اصفهانی چطور گفته می شود. حالا هم با وجود این فیلم، همه کارشناس لهجه شده اند و هرکس برای خودش اظهار نظر می کند. جالب اینجاست که در این فیلم هم مشکل، همان دختری ست که خودش را اصفهانی جا زده، چیزی که باعث می شود دیالوگها به دل ننشینند، بازیگران غیر بومی ست که به زور قرص لهجه قورت داده اند و این نوع تلفظ در خونشان نیست. اما سوال اینجاست که اگر بازیگران این فیلم از مردم اصفهان بودند، چه می شد؟ *دوستان و وب نویسان عزیزی که تمایل به تبادل لینک دارند، در نظراتشان بنویسند تا اعمال شود. دروغ میگفت! *دوستان و وب نویسان عزیزی که تمایل به تبادل لینک دارند، در نظراتشان بنویسند تا اعمال شود.
تفکر دور از واقعیتی است، اما از بس پاییز را دوست دارم، فکر میکنم احتمالا از عمد موعد تولدم را دوماهی جلو انداختهام تا دختر ناف پاییز به دنیا بیایم!
درود بر بهار فصلهای من، پاییز!
در بشقاب زمان
تقاطع چنگال
در درهی مرگ، دهان.
رویای خوابانده
در منوی قیمتزده
سیخ تیز واقعیت
کباب یک دل سوخته
نام تو، اسم اعظم است. به زبان که بیاورم، همهی ذهنم خالی میشود. تمام خاطرهها ترک میخورند، گذشته و آینده به اعماق فرو میروند و تو تنها عقاب تیز پری میشوی که در آسمان قلههای ذهنم جولان میدهی.
نام تو، اسم اعظم است. به زبان که بیاورم، میان بودن و نبودن، بین هست و نیست، بخار قطره آبی میشوم که راه به سمت لکه ابری میجوید تا آسوده بگرید.
نام تو، اسم اعظم است؛ با زلزله شفا میدهد. با سیلاب دوا میدهد. تمام دیوارهای کاهگلی ویرانههای دلم را با خود میشوید و میبرد. آن وقت است که پر و خالی میشوم از تو، آن وقت است که باور میکنم هستی، مثل هوا در ریه، نسیم، توفان، گردباد.
(چه کسی با دیدن گردباد، چشمهایش گرد نمیشود؟)
دومین کلکسیون بچگیام سنگها بودند. روزهای جمعه پا به زمین میکوبیدم تا بابا مرا ببرد رودخانه. کف رودخانه قم خشک بود و پر سنگهای وسوسه برانگیز. چندتا از سنگهایم را هنوز یادم هست، یک سنگ درشت فیروزهای که فکر میکردم خیلی با ارزش است، یک سنگ گرد گرد و یک سنگ کوچک بیضی شکل مرمری که طرحهای راه راهی رویش بود، یک سنگ قهوهای سوراخ که سوراخش شبیه قلب بود. یک سنگ دیگر که دوتا گوش قلنبیده تیز داشت و ...
کلکسیون بعدیام دستمال کاغذیهای طرحدار بود. بعد کندن تمبرهای قدیمی از نامههای بابا و چسباندنشان در یک دفتر که آخر سر گمش هم کردم. بعد مجموعه دکمههای قدیمی که عکسهای کارتونی داشت، بعد کلیدهای قدیمی از این طرف و آن طرف. در نوجوانی که عشق نویسندگی به سرم زده بود عکس نویسندهها را جمع میکردم. عاشق سبیل کلفت مارکز بودم و کلهی کچل سیلور استاین. کمی بعد شروع کردم به جمع آوری کارت ویزیت ولی زود متوقفش کردم چون بقیه دستم میانداختند.
الان هم در برابر کتابهای چند جلدی مقاومتی ندارم، همین طور روان نویسهای جورواجور که معمولا چشمم را به روی قیمتشان میبندم. با این حال هنوز دلم میخواهد یک مجموعه درست حسابی داشته باشم، مجموعهای کاملا شخصی و ابتکاری که فقط مال خودم باشد. چیزی منحصر بفرد که بعدها حس نوستالژیکی را در من زنده کند. هنوز هم دارم میگردم، مطمئنم موضوع مجموعه من همین اطراف خوابیده و فقط منتظر است تا من بیدارش کنم!
مرا دوست نداشت!
از اولش هم نداشت،
میخواست از مادرش کتک نخورد،
وگرنه اصلا من را نمیخواست
وقتی تنها شدیم به من گفت لهیدهی بوگندو!
خب احتمالا نمیدانست یک هویج بخارپز هم دل دارد و دلش میشکند!
Design By : LoxTheme.com |