ادبیات کودک و نوجوان خودش چی هست که طنزش باشد؟ اصلا طنز نویس مکتوبِ نوجوان خرِ کی است؟ طنز یعنی فقط شعر. چشمش کور طنز نویس نوجوان هم می رفت شاعر می شد. حالا که شاعر نشده و برای مظلوم ترین گروه سنی می نویسد، حالا که سالم می نویسد و توی کارش از شوخی های اروتیک برای خنداند مخاطب استفاده نمی کند، پایش را هم دم جشنواره نگذارد، بگذارد هم باید جایزه اش از نفر دوم شعر هم کمتر باشد، جایش هم نباشد که بنشیند، برود روی زمین بنشیند، حق هم ندارد بهش بربخورد، می خواست نوجوان ننویسد، آخر برای کودک و نوجوان نوشتن را که همه بلدند، اگر بلد بود، می خواست شعر بنویسد. 
حالا ما بهش یک لطفی کردیم، گذاشتیم آخر سر که همه چشم به راه کیک و ساندیس شان هستند و تنها دغدغه شان این است که آیا بسته پیشنهادی بهشان می رسد یا نه، یک جایزه ای هم به این بدهیم، تکه ی سر سیری است دیگر، بود بود، نبود هم نبود، اصلا به درک. 
این که پوست کلفت است، چند سال است این برخوردها را می بیند و باز آدم نمی شود، باز می رود برای بچه ها می نویسد. حتما یک مشکلی چیزی دارد، حقش است این برخوردها. دنده اش می خارد، اگر نمی خارید می رفت سراغ یک کار دیگر همه ی میدان را هم می داد دست شاعرها.